2ο Δημοτικό Συμβούλιο Εφήβων Δήμου Φαρκαδόνας: «Ζώντας μαζί με αξιοπρέπεια σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Σεβασμός, Διάλογος, Αλληλεπίδραση»

                                                     ΔΗΜΟΣ ΦΑΡΚΑΔΟΝΑΣ ΕΝΑΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΣ ΔΗΜΟΣ 

Η ανθρωπότητα βίωσε και βιώνει πολέμους, παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διωγμούς και απειλές κάθε είδους. Πλήθος ανθρώπων εγκαταλείπουν αναγκαστικά τις εστίες τους και η ειρηνική συνύπαρξη, σε μόνιμη και σταθερή βάση, εξακολουθεί να αποτελεί στόχο και όραμα.

 

Η ιδέα της Ολυμπιακής Εκεχειρίας θα μπορούσε να ανοίξει ένα παράθυρο προς την πανανθρώπινη ειρήνη και να αποτελέσει μια βάσιμη ελπίδα εξεύρεσης λύσεων για τους πρόσφυγες του κόσμου.

Σεβόμενοι λοιπόν όλοι μας την ιδιαίτερη φυσιογνωμία κάθε χώρας και κάθε περιοχής κάποια στιγμή φτάνουμε στη πολιτισμική και πολιτιστική ολοκλήρωση μέσα από τις διαφορετικότητες.

Η ελληνική κοινωνία γενικότερα και πιο ειδικά ο Δήμος μας, ο Δήμος Φαρκαδόνας, αν και ποτέ δεν υπήρξε μονοπολιτισμικός, μεταβλήθηκε σε πολυπολιτισμικό λόγω των αναγκών του σε παραγωγή και οικονομία.

Από όσα γνωρίζουμε βιώνοντας ή από όσα ακούσαμε από τους μεγαλύτερους, πάντα ζούσαν και συνυπήρχαν πληθυσμιακές ομάδες που έχουν διαφορετικές παραδόσεις, θρησκευτικές πεποιθήσεις και αξίες.

Να αναφέρουμε ενδεικτικά τους συνδημότες Βλάχικης καταγωγής από τη Σαμαρίνα, Περιβόλι, Αβδέλα του νομού Γρεβενών, από το Ματσούκι και τους Καλαρρύτες του νομού Ιωαννίνων, από τα ορεινά του νομού Τρικάλων, Γαρδίκι, Ανθούσα και τα χωριά του Ασπροποτάμου, ίσως να ξεφεύγουν αρκετοί.

Να αναφέρουμε τους πρόσφυγες, συνδημότες μας πλέον, Ελληνοποντίους από τις πρώην Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης, τους Αρμένιους και τελευταία τους Βορειοηπειρώτες και τους οικονομικούς μετανάστες από την Αλβανία.

Όμως δεν ασχολήθηκε με τις περιπέτειες και τις ιστορίες των μεταναστών, δεν ενδιαφέρθηκε πώς ζουν, τι αισθάνονται, πώς ονειρεύονται το μέλλον των παιδιών τους μακριά από τις πατρίδες τους ύστερα από δραματικές διαδρομές που οι περισσότεροι έχουν κάνει.

Οι κοινωνίες μας δέχτηκαν μόνο το αναγκαίο, δηλ. την εργασιακή προσφορά των μεταναστών, αλλά δεν ακούν τις μουσικές, τις γλώσσες, τα τραγούδια τους, τις παραδόσεις τους και γενικότερα την κουλτούρα που φέρνουν.

Οι Έλληνες προσπαθούν να ξεπεράσουν σιγά-σιγά τους φόβους και τις προκαταλήψεις τους για να μπορέσουν έτσι να δουν τη γοητεία του διαφορετικού, την γοητεία που αναδύεται από το «άλλο», που δεν σε απειλεί, δεν σου ζητά, αντίθετα, σου προσφέρει πρωτόγνωρα αισθήματα και αισθήσεις, διαφορετικές οπτικές, διευρύνοντας τον ορίζοντα σου που φαινόταν γνωστός.

Ο κάθε πολιτισμός έχει τον χώρο του, αλλά ο χώρος αυτός είναι ανοιχτός προς τον άλλον. Αυτό είναι προϋπόθεση για την επιβίωση του κάθε πολιτισμού. Η υποδοχή του καινούριου είναι πρόοδος. Όταν είσαι πραγματικός Έλληνας ή Αλβανός ή Κούρδος ή Αφρικανός ή Σύριος δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα από την παγκοσμιοποίηση και την πολυπολιτισμική κοινωνία. Αντίθετα έχεις να μάθεις πολλά και να ωφεληθείς από τις εμπειρίες των άλλων.